മോഹൻലാലിന്റെ രണ്ട് സിദ്ധാർഥന്മാർ! - Rahul Sankalpa (Rahul Sharma)

 

1.     “മാഞ്ഞുപോകുന്നു ശിരോലിഖിതങ്ങളും,

          മായുന്നു മാറാല കെട്ടിയ ചിന്തയും....”

2.  “മകൻ, മകൾ, ഭാര്യ, സുഹൃത്ത്... എന്നൊന്നില്ല....

      എല്ലാവരും ഒറ്റപ്പെട്ട ദ്വീപുകൾ, Detachment in its purest form...”

ആദ്യത്തേത് ‘അഹം’ എന്ന സിനിമയിലെ സിദ്ധാർഥനും, രണ്ടാമത്തേത് 'പകൽ നക്ഷത്രങ്ങളിലെ' സിദ്ധാർഥനും.

മന:പ്പൂർവ്വമല്ലെങ്കിൽ കൂടി കഴിഞ്ഞ ദിവസം അനൂപ് മേനോന്റെ ആദ്യ തിരക്കഥയിൽ പിറന്ന പകൽ നക്ഷത്രങ്ങൾ ഇരുന്നു കണ്ടപ്പോൾ യാദൃശ്ചികമെന്നോണം അതിലും ഒന്നര പതിറ്റാണ്ട് മുമ്പ് പിറന്ന ‘അഹം’ എന്ന സിനിമയാണ്‌ ഓർമ്മ വന്നത്! അപ്പോഴാണ്‌ രണ്ടും സംവിധാനം ചെയ്തത് രാജീവ് നാഥ് തന്നെയാണ്‌ എന്ന കാര്യം ശ്രദ്ധിക്കുന്നതും! വളരെയധികം സാമ്യതയുള്ള ഈ രണ്ട് കഥാപാത്രങ്ങൾക്കും ഒരേ പേര്‌ വന്നത് പൂർണ്ണമായും യാദ്ര്ശ്ചികം ആവാൻ വഴിയില്ല എന്ന് തൊന്നുന്നു. ഇരു സിനിമകളിലും ലൗകിക ജീവിതത്തിൽ സ്വയംകൃതാനർഥങ്ങളുടെ പടുകുഴികളിൽ വീണുപോയി നിസ്സഹായരായിത്തീരുന്ന രണ്ട് കഥാപാത്രങ്ങൾ, അവസാനം പരമസത്യമായ മരണത്തിലേക്ക് സ്വയം നടന്നു നീങ്ങുന്നതായി നമുക്ക് കാണാം.

ലളിതമാകേണ്ടിയിരുന്ന ലൗകികജീവിതത്തെ സ്വാർത്ഥതയും, വാശിയും, സങ്കുചിത ചിന്തകളും നിറഞ്ഞ വികാരങ്ങൾകൊണ്ട് സങ്കീണ്ണമാക്കി മാറ്റുകയും, ഒടുവിൽ ലളിതമായി മരണത്തെ വരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സിദ്ധാർഥൻ ആണ്‌ ‘അഹം’ എന്ന സിനിമയിൽ ഉള്ളത്. എന്നാൽ, സങ്കീർണ്ണമായ ജീവിതത്തെ ലളിതവത്കരിച്ചുകൊണ്ട്, വിപുലമായ ചിന്താഗതികൾ കൊണ്ട് എല്ലാം നിസ്സാരവത്കരിക്കുകയും ഒടുവിൽ ലളിതമാകേണ്ടിയിരുന്ന മരണത്തെ സങ്കീണ്ണമാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ദിശയിലേക്ക് പോകുന്നവൻ ആണ്‌ ‘പകൽ നക്ഷത്രങ്ങളി’ലെ സിദ്ധാർഥൻ എന്നാണ്‌ തോന്നിയിട്ടുള്ളത്! ലൗകിക ജീവിതത്തിൽ അഹത്തിലെ സിദ്ധാർഥന്റെ നേർ വിപരീതം ആണ്‌ പകൽ നക്ഷത്രങ്ങളിലെ സിദ്ധാർഥൻ! എങ്കിലും അവസാനം ഇരുവരും എത്തിചേരുന്നത് ഒരേയിടത്താണ്‌ താനും. ഇരുവരും തമ്മിലുള്ള മനോദൂരം അതിവിദൂരമല്ല എന്ന്‌ തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. അതായത്, അഹത്തിലെ സിദ്ധാർഥന്റെ ഒരു Extrapolation ആണ്‌ പകൽ നക്ഷത്രങ്ങളിൽ നമുക്ക് കാണാൻ സാധിക്കുന്നത്.

'അഹ' ത്തിലെ സിദ്ധാർഥൻ ഒരു self-centered വ്യക്തിയാണ്‌. തന്റെ ലൈംഗിക ജീവിതത്തെ പോലും അയാൾ സ്വയം പാരതന്ത്ര്യമാകുന്ന ഒരു കൂട്ടിൽ അടച്ചിടുന്നു. സ്വയം തിരിച്ചറിഞ്ഞശേഷമുള്ള തന്റെ ജീവിതത്തിൽ താൻ വീണ്ടും വീണ്ടും വൈകാരികമായി പരീക്ഷിക്കപ്പെടുകയാണെന്ന് തിരിച്ചറിയുമ്പോൾ അഹത്തിലെ സിദ്ധാർഥൻ ജീവനൊടുക്കുന്നു. എന്നാൽ, അല്പം കൂടെ മൃദുപരിവേഷമുള്ള പകൽ നക്ഷത്രങ്ങളിലെ സിദ്ധാർഥൻ ആകട്ടെ, ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ പോലും സഹായം തേടുന്നവനാണ്‌. ലൈംഗികതയിൽ അയാൾ ഒരു സ്വതന്ത്ര ചിന്തകൻ ആയിരുന്നെങ്കിൽ കൂടി വൈകാരികമായി എല്ലാത്തിനും ഒരു ‘External push’ വേണ്ടിയിരുന്ന ഒരു കഥാപാത്രമാണ്‌ പകൽ നക്ഷത്രങ്ങളിലെ സിദ്ധാർഥൻ! ആ External push അയാൾ മറ്റു കഥാപാത്രങ്ങൾക്കും നല്കുന്നുണ്ട്. അഹത്തിൽ കാമുകിയെ കൊല്ലുകയാണെങ്കിൽ പകൽ നക്ഷത്രങ്ങളിൽ സുഹൃത്തിനെ ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ സഹായിക്കുകയാണ്‌ സിദ്ധാർഥൻ! ഇത്തരം കഥാപാത്രങ്ങൾ വിരളമാണ്‌! അത് മോഹൻലാലിലെ നടനെ സംബന്ധിച്ച് ഒരു വൻ നേട്ടവുമാണ്‌!

“അനായാസേന മരണം, വിനാദൈന്യേന ജീവിതം”- എന്ന് പറയുന്ന മംഗലശ്ശേരി നീലകണ്ഠന്റെ ഭാവവും ഇത് തന്നെയാണ്‌! അതിസങ്കീർണ്ണമായ ഭാരിച്ച തത്ത്വചിന്തകൾ (philosophies) പ്രേക്ഷകരിലേക്ക് അമിതമായ ബുദ്ധിജീവി സങ്കല്പത്തിന്റെ അകമ്പടിയോടെയല്ലാതെ എത്തിക്കുന്നതിൽ മോഹൻലാൽ എന്ന നടന്റെ ഡയലോഗ് ഡെലിവെറിക്കുള്ള പങ്ക് ചെറുതല്ല! ഈ സിനിമകളും, ഇതിന്റെയെല്ലാം ലിറിക്കൽ സ്വഭാവമുള്ള സംഭാഷണങ്ങളും പ്രേക്ഷകർ സ്വീകരിച്ചത് ‘അത് ലാലേട്ടൻ പറഞ്ഞു’ എന്നത് കൊണ്ട് മാത്രമാണ്‌ എന്നതാണ്‌ സത്യം. ഫിലോസഫി പറയുന്ന മോഹൻലാലിനെ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഒരു പ്രത്യേക രസം തന്നെയാണ്‌. ഒരുതരം സറിയൽ ഫീൽ ആണത്. പലപ്പോഴും സമാനമായ രീതി തന്നെയാണ്‌ ചന്ദ്രോൽസവത്തിലെ ‘ചിറയ്ക്കൽ ശ്രീഹരി’യ്ക്കും ഉള്ളത് എന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. അതൊരുപക്ഷേ മോഹൻലാൽ എന്ന നടൻ തന്നെ സ്വയം രൂപീകരിച്ചെടുത്ത കൗതുകകരമായ ഒരു ശൈലി ആയിരിക്കാം.അതൊരുപക്ഷേ വാണിജ്യപരമായി ഏറ്റവുമധികം ഉപയോഗപ്പെടുത്തിയത് രഞ്ജിത്ത് ആവാനാണ്‌ സാധ്യത.

ഇന്ത്യയിൽ തന്നെ ഇത്രയധികം ഫിലോസഫിക്കൽ കഥാപാത്രങ്ങൾ Explicit ആയി അവതരിപ്പിക്കാൻ ഭാഗ്യം ലഭിച്ച മറ്റൊരു നടൻ ഉണ്ടോ എന്നത് സംശയമാണ്‌. അതുപോലെ തന്നെ ഇതെല്ലാം സ്വീകരിക്കുന്നതിലും മലയാളി പ്രേക്ഷകർ തന്നെയാണ്‌ മുൻപന്തിയിൽ എന്നും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ഗുരു ആണ്‌ മറ്റൊരു ഉദാഹരണം. അതുപോലെ തന്നെ ഇത്തരം സിനിമകൾക്ക് മലയാള ഭാഷ നല്കുന്ന പിൻബലവും വളരെ വലുതാണ്‌.മലയാളി പ്രേക്ഷകർക്ക് എന്നെന്നും അഭിമാനിക്കാവുന്ന ഒരു കാര്യം തന്നെയാണത്.

-© Rahul Sankalpa (Rahul Sharma)

Tagore's Chokher Bali, a question mark towards the society - Rahul Sankalpa

Watched Rituparno Ghosh’s Chokher Bali last night, after reading this masterpiece of Tagore. Rituparno had made a brilliant film with maximum justice towards the novel with his own dramatic extrapolations and convergences without losing the real elixir of the original work. However, the book remains special for its own authenticity and Tagore’s legacy. Reading Tagore once again, after Gitanjali, Gora and Purabi, this time, it was Chokher Bali, an English translation by Radha Chakravarty. Chokher Bali,though was first published in the early twentieth century, the novel takes place somewhere in the 1860s, a period of sweeping socio-economic changes which led to the beginning of a new kind of middle class society in Bengal. Although the Hindu-widow remarriage act was passed back in 1856 during the time of Lord Dalhousie, the society was still within the clutches of all kinds of narrow and primitive thoughts. Tagore published such a book when topics like Education of Women, Widow re-marriage and speaking against dowry were subjects of heavy social disdain!

In the novel, as Radha Chakravarty herself points out in her introduction, at many times Tagore’s position on old attitudes, hierarchies and socio-economic forces were ambivalent. However, the Brahmo element and the Tagore’s own upbringing is evident in many contextual details. However, undoubtedly, the novel throws immense light on women empowerment. Binodini, Ashalata and Rajalakshmi are three strong characters which supersedes the protagonist Mahendra and his friend Bihari. At every point, the women lead the

plot; the ladies make the first move and the ladies apply their own mind and strength so as to fix their own personalities. Ashalata, who remains submissive to her unfaithful husband throughout the story, takes up a strong U-turn towards the end of the story. She uses her own submissiveness as a double-sided blade to defeat her husband Mahendra emotionally. At that point, Ashalata gains immense respect which should have been a driving force for all those ‘restricted women’ who remained indoors for decades.

As any reader could feel, I also felt that towards the end, Bihari should have married Binodini. However, even after 120 years, if Binodini remains as an unhealed wound within the minds of every reader, that itself serves the purpose of the book. Binodini, would probably be one of the most significant women characters the Indian classical literature has ever produced. A beautiful woman, who got widowed at a tender age. Binodini could read and write since her father spent more of his money on educating her than spending on her dowry! On close observation, we could find that Binodini, had to pay a huge toll for being educated and being intelligent. She had to go through such a trauma for all those same factors which could have brought her fortune! 

More than sympathy, Binodini deserves respect and salute for keeping herself up throughout. Rather, Tagore’s legacy should not be left unappreciated for bringing about such a lightning character 120 years ago, while India was undergoing a surgical strike on socio-economic and cultural basis, on many aspects. It was the same era, when the renaissance had begun and the reform activities of people like Keshab Chandra Sen and Iswar Chandra Vidya Sagar, were at its zenith. Reading Chokher Bali would be a  reminder, a self-check for us to make sure how far we have reached from the 1860s. Only to realize that at some points, we are still the same and we still live within a society which restricts women! Somewhere, Tagore’s Chokher Balis (Ashalata and Binodini) would be laughing at the so called modern society that exists right now. Of course the incomplete story of Binodini becomes a question mark towards the society.

-© Rahul Sankalpa (Rahul Sharma)

A History Of South India- a book report -by Rahul Sankalpa (Rahul Sharma)

“Krishnadevaraya was a healthy man, with medium height and weight who used to drink a glass of gingelly oil every morning and makes himself sure that he used to exercise until he could burn it out completely!” 

– a vivid description of the entire south Indian history through relevant facts sans myths and fiction yet, feels exciting than a Bahubali movie for real!

A History Of South India - From Pre Historic times to the fall of Vijayanagar' by KA Nilakanta Shastri- One of those must read books for every history enthusiasts out there. For every reader/ history enthusiast, it would be a revelation to realize that India, is not just about the northern plains of Mahabharatha, but also the landmass towards the south of Godavari which has played a vital role in formulating the demographic, religious and cultural shape of the nation in its entirety. Shastri’s work is to be appreciated pretty well since it was initially written in the late 40’s or probably early 50’s. (However, a revised edition was released in 1975). His bibliography itself extends to a bulk of reference books. Searching and finding such voluminous information from varied sources and rearranging and editing them with very less biased interpretations is really a tedious task in the pre-internet age as one could imagine. Shastri had done an appreciable job. It contains 16 chapters which includes detailing on the Survey of the sources, the land history from the period of Aryanization and then from the age of the Mauryan Empire. The book takes us through the Satavahanan Era before jumping into the Sangam Age. I don’t want to make any remarks or mention any quoting from the book since it would be non-sensical to pluck out few beautiful gems from a great piece of ornament.

The conflicts between the Badamian Chalukyas, Pallavas, Pandyas  and the Cholas and the inception of the Rashtrakutas from the arrival of Dantidurga, all has has been described pretty well. The Epic part deals with the entire history of the Vijayanagar Empire and their unending fights with the Bahamani Sultans. To begin with Harihara and Bukka, it goes through Krishnadevaraya and Achyuta Raya.

The book not only deals with the historic part, but also discusses about the entire history of the South Indian languages and literature as well. It describes in detail about the Sangam Literature, Kannada, Telugu and Malayalam Literature as well. Nilakanta Shastri is very clairvoyant and assertive when it comes to facts and interpretations. The author never tries to force one with any sorts of ideas or ideologies, but, it just feeds the reader with immense source of knowledge regarding the inception of religion (from the intervention of Jainism and Budhism, the alvars and nayanars to the inception of Islam and Christianity as well), culture, language, art and architecture across the Southern part of India.

Personally, it took me pretty long time to complete this elegant piece of non-fiction. I had started reading this a couple of years back on my way to Bangalore.  Somehow, during my read, I was pretty blessed enough to visit and travel through many of the places like- Mysore, Bangalore, Krishnagiri, Hosur, Madurai, Chennai (including the areas like Chengalpet, Arcot, Kanchipuram etc), Madurai,Pondicherry, Chidambaram, Cuddalore, Pondicherry, Mahabalipuram (Mamallapuram), Nellore, Chittore, Kalahasti etc. which are subject to strong mentioning in the book. As a result, I could relate all those historical manifestations described within the book to those fictional imaginations that I had in my mind during my travel. It would be hard to control one’s desire to travel across South India after reading the book and it is better to make a travel so as to engross the entire history into one’s mind. The thoughts imbibed with realization could place the reader at a different level of time-zone, where the past gets deducted to future and the ‘present’ becomes just a mere and unimportant flick of existence.

- Rahul Sankalpa