നോർത്ത് ഇന്ത്യ അല്ല, നോർത്തീസ്റ്റ് ഇന്ത്യ.
‘'ആ ചൈനക്കാരനെ പോലെയുള്ളവൻ /ലെ നേപ്പാളി കണ്ണുള്ളവൻ /ചിങ്കീ'' - എന്നും മറ്റും പറഞ്ഞ് ദക്ഷിണേന്ത്യക്കാരും ഉത്തരേന്ത്യക്കാരും ഒരുപോലെ തിരസ്കരിക്കുന്ന ഒരു വിഭാഗം ജനതയാണ്‌ വടക്ക്-കിഴക്കൻ സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ ജനത. 7 സംസ്ഥാനങ്ങൾ കൂടിച്ചേർന്നതാണ്‌ വടക്ക് കിഴക്കൻ മേഖല. സമീർ താഹിർ സംവിധാനം ചെയ്ത് ദുല്ഖർ സല്മാൻ അഭിനയിച്ച ‘നീലാകാശം, പച്ചക്കടൽ ചുവന്ന ഭൂമി’ എന്ന സിനിമയിലൂടെ മാത്രമായിരിക്കും പലർക്കും ആ ഒരു മേഖലയെക്കുറിച്ച് പരിചയം കാണുക. നാഗാലാൻഡിൽ ജനിച്ചുവളർന്ന ഒരു മലയാളി സുഹൃത്ത് ഹയർ സെക്കന്ററി സ്കൂളിൽ ക്ളാസിൽ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. പട്ടിയെ കൊന്ന് കറിവെയ്ക്കുന്ന രീതിയെ പറ്റിയൊക്കെ അവനിൽ നിന്നാണ്‌ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നത്. ഒപ്പം നാഗാലാൻഡ് തലസ്ഥനമായ കൊഹിമയല്ല, ദിമാപ്പൂർ ആണ്‌ അവിടത്തെ ഏറ്റവും വലിയ പട്ടണം എന്നും അവനിലൂടെയാണ്‌ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നത്. വടക്ക് കിഴക്കൻ സംസ്ഥാനങ്ങൾ നോക്കിയാൽ അവിടത്തെ സാംസ്കാരിക കേന്ദ്രമെന്ന് പറയാവുന്ന ഒരിടമാണ്‌ നാഗാലാൻഡ്. ഈ വർഷത്തെ യാത്ര അങ്ങോട്ട് ആക്കണം എന്ന് കരുതിയിരുന്നതാണ്‌. പക്ഷേ, അത് സാധിച്ചില്ല. ഇപ്പോഴത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ ഇനി ഉടനെ നടക്കും എന്നും തോന്നുന്നില്ല.
നാഗാലാൻഡിന്റെ പ്രാചീന ചരിത്രങ്ങൾ പലതും ഇപ്പോഴും അജ്ഞാതമാണ്‌ എന്നതാണ്‌ സത്യം. ഇവിടെയാണ്‌ മുൻ നാഗാലാൻഡ് മുഖ്യമന്ത്രി ആയിരുന്ന (Hokishe Sema) ഹോക്കിഷേ സേമ യുടെ ”EMERGENCE OF NAGALAND: Socio-Economic and Political Transformation and the Future” എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ പ്രസക്തി എന്ന് തോന്നുന്നു. നോൺ ഫിക്ഷൻ താല്പര്യമുള്ളവരും, നാഗാലാൻഡിന്റെയും വടക്കുകിഴക്കൻ മേഖലയുടെയും ഭൂമിശാസ്ത്രപരവും, സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവും രാഷ്ട്രീയപരവുമായ ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ച് അറിയുവാൻ താല്പര്യമുള്ളവരും നിർബന്ധമായും വായിച്ചിരിക്കേണ്ട പുസ്തകം.
‘നാഗകൾ’ എന്ന് നമ്മൾ ഒറ്റയടിക്ക് പറയുമ്പോൾ തന്നെ അംഗാമി, ആവോ, കോന്യാക്, ഫോം, സുമി തുടങ്ങി പതിനാറില്പരം വരുന്ന ഗോത്രവർഗ്ഗക്കാർ അവിടെയുണ്ടെന്നും, ഹിന്ദിയും ബംഗാളിയും അല്ലാതെ പന്ത്രണ്ടില്പ്പരം ഭാഷകൾ അവർക്കിടയിൽ തന്നെ ഉണ്ടെന്നുമുള്ള വസ്തുത നാം മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല. പരസ്പരം കൊന്നും കൊലവിളിച്ചും പോരാടിയും തങ്ങളുടേത് മാത്രമായ ഒരു ലോകത്ത് വിഹരിച്ചിരുന്ന ഈ ഗോത്രവർഗ്ഗക്കാരുടെ ഇടയിലേക്ക് ബ്രിട്ടീഷുകാരും, പിന്നീട് ക്രിസ്ത്യൻ മിഷനറികളും കടന്നു വന്നതോടുകൂടി വൻ തോതിൽ സാക്ഷരരും വിദ്യാസമ്പന്നരും ആയി മാറി നാഗാ സമൂഹം. ഇന്നും ഇംഗ്ലീഷ് ഔദ്യോഗികഭാഷയായിട്ടുള്ള ഒരേയൊരു ഇന്ത്യൻ സംസ്ഥാനം നാഗാലാൻഡ് മാത്രമാണ്‌. നമുക്ക് ഒരു കുറിച്യപ്പടയുടെയും കരിന്തണ്ടന്റെയും കഥ പറയാനുണ്ടെങ്കിൽ അത്തരത്തിലുള്ള ആയിരം കുറിച്യന്മാരുടെയും കരിന്തണ്ടന്മാരുടെയും കഥകളാണ്‌ നാഗാ ചരിത്രത്തിന്‌ നമ്മളോട് പറയാനുള്ളത്.
ആസാമീസിനപ്പുറത്തു നിന്നും ഒരു ഉത്കൃഷ്ട സാഹിത്യ സൃഷ്ടിയോ, ചർച്ച ചെയ്യപ്പെട്ട ഒരു സിനിമയോ അവിടെ നിന്നും നമുക്കിടയിലേക്ക് വന്നു ഭവിക്കുന്നില്ല. അതിനുള്ള സാഹചര്യം അവിടെ ഉണ്ടാകുന്നുമില്ല. അതിനാൽ തന്നെ, അവിടങ്ങൾ എന്നും അന്യം നിന്ന പ്രദേശങ്ങൾ തന്നെയായിരുന്നു. സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം ഇന്ത്യൻ യൂണിയനിൽ ചേരാൻ താല്പര്യമില്ലായ്മ പ്രകടിപ്പിച്ച ഇക്കൂട്ടർ 1963 വരെ നിരന്തരം കലഹങ്ങളിൽ ഏർപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. 1963 ലാണ്‌ ഇന്ത്യയുടെ 16-ആമത് സംസ്ഥാനമായി “NAGALAND” നിലവിൽ വരുന്നത്.
ഇനി ഗ്രന്ഥകർത്താവായ ഹോക്കിഷേ സേമയിലേക്ക് വരാം: ഷില്ലോങ്ങിൽ വിദ്യാഭ്യാസം പൂർത്തിയാക്കിയ ഇദ്ദേഹം അന്നത്തെ ആസാം സംസ്ഥാനത്തിന്റെ ഭാഗമായിരുന്ന നാഗാ പ്രവിശ്യയിൽ അസിസിറ്റന്റ് കമ്മീഷണർ ആയി ജോലിയിൽ പ്രവേശിച്ചുവെങ്കിലും അഥികം വൈകാതെ രാഷ്ട്രീയത്തിലേക്ക് കടന്നു. നാഗാ ജനകീയ കൺവെൻഷന്റെ ഡ്രാഫ്റ്റിങ്ങ് കമ്മറ്റി മെംബർ ആവുകയും നിരന്തരമായ ചർച്ചകൾക്കൊടുവിൽ 1960 കളിൽ എത്തിച്ചേർന്ന പ്രശസ്തമായ 16 പോയിന്റ് ഉടമ്പടിയും (16 Point Agreement), അതിൻപ്രകാരമുള്ള നാഗാലാൻഡ് സംസ്ഥനരൂപീകരണവും എല്ലാം ഈ പുസ്തകത്തിൽ അനുഭവക്കുറിപ്പുകളായി അദ്ദേഹം വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്. അക്കാലത്ത് ജവഹർലാൽ നെഹ്രുവുമായി അദ്ദേഹം വെച്ചു പുലർത്തിയിരുന്ന ബന്ധവും ഇതിൽ പ്രതിപാദിക്കുന്നു. നാഗാ ജനകീയ പ്രക്ഷോഭത്തിന്റെ നേതൃസ്ഥാനത്ത് നിന്നിരുന്ന ഹോക്കിഷേ സേമ പിന്നീട് നാഗാ ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിലൂടെ അവിടെ മുഖ്യമന്ത്രിയായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു.
രാഷ്ട്രീയപരമായി നോക്കിയാൽ 1980 ന്‌ ശേഷം സേമ കോൺഗ്രസ്സിന്റെ നേതാവ് ആവുകയും ശേഷം 1994 ൽ അന്നത്തെ മുഖ്യമന്ത്രിയായിരുന്ന ജാമിറുമായുണ്ടായ അഭിപ്രായ ഭിന്നതയെത്തുടർന്ന് സ്വന്തമായി പാർട്ടി രൂപീകരിക്കുകയും പില്ക്കാലത്ത് ബി.ജെ.പി യിൽ ചേരുകയും ചെയ്തു. 1986 നു ശേഷം ഉള്ള രാഷ്ട്രീയകാര്യങ്ങൾക്ക് ഈ പുസ്തകത്തിൽ പ്രസക്തിയില്ല. അതുകൊണ്ട് തന്നെ രാഷ്ട്രീയ നിലപാടുകൾ അനുസരിച്ച് പക്ഷപാതസമീപനം കൈക്കൊള്ളുന്ന സേമയെ ഇതിൽ പ്രകടമായി കാണാനാവുകയുമില്ല.
പുസ്തകത്തെ സംബന്ധിച്ച് പറയുകയാണെങ്കിൽ വടക്കുകിഴക്കൻ ഭാരതനാടുകളിൽ നിന്നും ഏറ്റവുമധികം രാഷ്ട്രീയാനുഭവസമ്പത്തുള്ള വ്യക്തികളിൽ ഒരാളുടെ അനുഭവങ്ങളും നിലപാടുകളും ദേശീയ കാഴ്ചപ്പാടുകളും ആണ്‌ ഇതിൽ അടങ്ങിയിട്ടുള്ളത്. സേമയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം നാഗാലാൻഡ് എന്നത് വാസ്തവത്തിൽ ഒരു വികാരം തന്നെയാണ്‌ . അവിടുത്തെ ദേശീയ പ്രക്ഷോഭത്തിന്റെ മുന്നിൽ നിന്നിരുന്ന ഒരു വ്യക്തിക്ക് ഇന്ത്യൻ സർക്കാരുമായുണ്ടായിരുന്ന ബന്ധം, ഗവണ്മെന്റിന്റെയും പ്രക്ഷോഭകരുടെയുമിടയിൽ മദ്ധ്യസ്ഥനായി പ്രവർത്തിക്കേണ്ടി വന്നപ്പോൾ അദ്ദേഹം സ്വീകരിച്ചിരുന്ന രീതികൾ, നിലപാടുകൾ, ഡിപ്ളോമസി, എല്ലാം ഇന്ന് വായിക്കുമ്പോൾ നമുക്ക് ഒരു പുതിയ പാഠം തന്നെയാണ്‌. നാഗാലാൻഡ് അടക്കമുള്ള സംസ്ഥാനങ്ങളെ ഇന്ത്യയുടെ ഭാഗം ആയിട്ടുകൂടി ഈ അടുത്ത കാലം വരെ ‘വിദേശകാര്യവകുപ്പിന്റെ’ കീഴിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിരുന്നത് എന്തുകൊണ്ട്? എന്നത് എനിക്കും ഉണ്ടായിരുന്ന സംശയമാണ്‌. അന്നത്തെ രാഷ്ട്രീയ സാമൂഹിക സാഹചര്യത്തിൽ ജവഹർലാൽ നെഹ്രുവിനെ പോലെ ഉള്ള ഒരു നേതാവിന്‌ ദേശീയോദ്ഗ്രഥനത്തിനും ഭാരതത്തിന്റെ അഘണ്ഡതയ്ക്കും വേണ്ടി അത്തരം ചില നിലപാടുകൾ സ്വീകരിക്കേണ്ടി വന്നിരുന്നു. അന്നത്തെ സാഹചര്യത്തിലെ ഏറ്റവും മികച്ച തീരുമാനം അതു തന്നെയായിരുന്നു എന്നും നമുക്ക് മനസ്സിലാവും.
1950-‘60 കാലഘട്ടത്തിൽ നെഹ്രുവുമായുണ്ടായിരുന്ന ബന്ധവും, ശേഷം എഴുപതുകളിൽ ഇന്ദിരാ ഗാന്ധിയുമായുണ്ടായിരുന്ന ബന്ധവും എല്ലാം അദ്ദേഹം ഇതിൽ വിശദീകരിക്കുന്നു. ഒപ്പം നാഗാലാൻഡ് സംസ്ഥാനരൂപീ‍ീകരണത്തിലും അവിടുത്തെ ദേശീയവാദപ്രക്ഷോഭങ്ങളെ വിവേകപൂർവ്വം നേരിടുന്നതിലുമെല്ലാം അവർ വഹിച്ച പങ്കും ഒക്കെ ഇതിൽ വിശദീകരിക്കുന്നു. ആയുധങ്ങളുമായി നിന്നിരുന്ന പ്രക്ഷോഭകാരികൾക്കിടയിലേക്ക് അവരിലൊരാളായി ധീരമായി നടന്നു ചെല്ലുകയും ‘ഇന്ത്യ’ എന്ന വിപുലമായ ദേശീയതയുമായി അവരുടെ കൈകൾ കോർത്തുപിടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിൽ സേമയെ പോലെയുള്ളവർ വഹിച്ച പങ്കു ചെറുതല്ല. ഫിക്ഷൻ അല്ലെങ്കിൽ കൂടെ അത്തരത്തിലുള്ള ധീരതയുടെ ഭാഷയാണ്‌ സേമ ഈ പുസ്തകത്തിൽ സ്വീകരിച്ചുകാണുന്നത്.
താൻ മുഖ്യമന്ത്രിയായിരിക്കെ, നാഗാ അധോലോകപോരാളികളുമായി നയതന്ത്രപരമായി ഇടപെടുകയും അവരെ അനുനയിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് സന്ധിയിലേർപ്പെടുകയും ഇന്ത്യൻ BSF ന്റെ (Border Security Force) ഒരു ബറ്റാലിയൻ ആയി അവരെ പുനർ-രൂപീകരിക്കുകയും ചെയ്തതുമൊക്കെ ഇന്ത്യൻ ദേശീയ രാഷ്ട്രീയ ചരിത്രത്തിൽ സേമയുടെ വലിയ സംഭാവനകൾ ആണ്‌.
ഇന്ത്യാചരിത്രമെന്നാൽ സിന്ധു-ഗംഗാതീരസമതലങ്ങളിലെ മഹജനപദങ്ങളുടെ ചരിത്രവും, ഗോദാവരിക്കിപ്പുറമുള്ള ദക്ഷിണഭാരതചരിത്രവും മാത്രമല്ലെന്നും, സിന്ധുനദീതടസംസ്കാരവുമായിപ്പോലും നേരിട്ട് ബന്ധപ്പെടുത്തുവാൻ സാധിക്കാത്ത മറ്റൊരു വലിയ സംസ്കാര ചരിത്രവും ഈ നാട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നും, പ്രകൃതിഭംഗിയുടെ കലവറയായ വടക്കുകിഴക്കൻ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ സാംസ്കാരിക ചരിത്രം കൂടി പരിഗണിക്കാതെ ഇന്ത്യാചരിത്രപഠനം പൂർത്തിയാവുകയില്ലെന്നും നാം ഓരൊരുത്തരും ബഹുമാനപൂർവം മനസ്സിലാക്കേണ്ട ഒരു കാര്യമാണ്‌. ‘നമ്മൾ’ എന്ന് പറയുമ്പോൾ, മലയാളിയും തമിഴനും തെലുങ്കനും, പഞ്ചാബിയും, ഹിന്ദിക്കാരനും ബംഗാളിയും മാത്രമല്ല , അതിൽ മണിപ്പൂരിയും നാഗാലൻഡുകാരനും അടങ്ങുന്നുണ്ടെന്ന് നാം മനസ്സിലാക്കുന്നയിടത്താണ്‌ ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ സ്വാധീനം വ്യക്തമാവുന്നത്. ഓരോ ഭാരതീയനും ഒരു ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ തന്നെയാണ്‌ ഹോക്കിഷേ സേമയുടെ ഈ പുസ്തകം
ഒരു ഹോൺബിൽ ഫെസ്റ്റിവലിനപ്പുറം, പരിചിതമല്ലാത്ത ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ഈ പുസ്തകത്തിൽ കൂടി നമുക്ക് മനസ്സിലാക്കുവാൻ സാധിക്കും. ഒരുപക്ഷേ ഒരു ഗൂഗിളിനും വിക്കിപ്പീഡിയയ്ക്കും നല്കാനാവാത്ത അത്രത്തോളം ആഴത്തിലുള്ള നാഗാലാൻഡ് സംസ്ഥാനത്തിന്റെ പലവിധ മാനങ്ങളിലുള്ള പ്രാദേശിക ചരിത്രം! ജനാധിപത്യവും ഭരണഘടനയും ഫെഡറലിസവുമെല്ലാം ചർച്ചാവിഷയമാവുന്ന ഇന്നത്തെ കാലത്ത് ഇത്തരം രാഷ്ട്രീയസംസ്കാരത്തിൽ നിന്നും വിഭിന്നമായി നിലകൊണ്ടിരുന്ന ഒരു നാനാത്വസമൂഹത്തെ ഏകീകരിച്ചു നിർത്തുകയും കൂട്ടിച്ചേർക്കുകയും ചെയ്ത ഒരു ചരിത്രം കൂടി ആധുനിക ഭാരതത്തിനു പറയാനുണ്ട് എന്ന് നാം മനസ്സിലാക്കണം.
- Rahul Sankalpa (Rahul Sharma)
